Me After Watching Kaathi

Title starts- “இது ஒரு கற்பனை கதை”. உண்மையை தானே சொல்லவந்திங்க, அப்புறம் எதுக்கு இந்த disclaimer. இந்த படத்துல வரும் கதை போய்யா ?

Jail-லில் இருந்து தப்பிக்கும் கதிரேசன். கல்கத்தா police இவ்வளவு மட்டியா? Jail-லோட blue print ஒரு கைதிகிட்ட காட்டுவாங்களா? ஒரு கைதியா வெச்சி இன்னோரு கைதிய புடிப்பாங்களாம்?

போலி passport, visa, ticket எல்லாம் ஒரே நாளில் ready பண்ணுவாங்களாம் ?

SIM மாத்தி போட்டா போதும், police trace பண்ணமுடியாது. அப்போ இந்த IMEI number எல்லாம் waste-அ?

ஒரு பெண்னை பாத்தவுடனே hero தன்னோட ticket-யை கீழிச்சி போட்டுருவாரு ?

Airport-ல jolly-யா பாட்டு பாடலாம். தப்புயில்ல.

ஐந்து பேர் point-blank range-ல சுட்டா ஒடம்புல ஒரு bullet மட்டும் தான் விழும், அதுவும் rightside-ல. “one-hour-க்குள்ள hospital போனா காப்பாதிடலாம்.

25 Lakhs cheque-க collector road-லயே குடுப்பாரு.

தண்ணீயா தேடி field-ல work பண்ணும்போது சுக்கு coffee குடிக்கணும். அப்போ சம்பந்தமே இல்லாம் Communism பத்தி ஒரு dialogue பேசணும்.

எந்த இடத்துலயும் மறந்தும் “அரசியல்வாதிகள்”, “ஆட்சியாளர்கள்”, “Government” என்ற வார்தைகள் dialogue-ல் வரவேகூடாது.

Coin சுண்டி விட்டா, நாலு அஞ்சி room தள்ளி இருக்குறவனுக்கு அந்த சத்தம் தெளிவா கேட்கும்.

கல்கத்தா police ஒரு கைதியை தேடி சென்னை வந்தால் அவங்க sightseeing-ல busy-யா இருப்பாங்க.

Mobile phone ஆடம்பரம், ஆனா “Selfie pulla” பாட்டு அவசியம். அந்த பாட்டு set table மேல வெச்சியிருக்குர glass-ல இருக்குற cola-வா ? இல்ல grape juice-சா ?

Corporate, MNC-யில் இருக்குறவங்க எல்லாம் கேட்டவங்க. Oh, அப்போ இது government release பண்ண படமா ?

ஒரு MNC-க்கு பிரச்சனை வந்த உலகத்துல இருக்குற எல்லா நாட்டு company-யும் ஒண்னா சேந்துப்பாங்க. Assam-ல இருந்து ஆள் எறக்குவாங்க.

City blueprint தி-நகர்ல இருக்குற platform-ல கிடைக்கும். ரேண்டு பத்து ரூபாய்.

சென்னை city-க்கு தண்ணீ இல்லான்னா மூணாவது நாள் எல்லோரும் கொடம் எடுத்த zombies-ச மாறிடுவாங்க.

மூணு நாள் மூச்சா போகாம pipe-ல easy-யா இருக்கலாம். 

City-ல இருக்குறவங்க, media கவனத்த திருப்பினா case-ச ஜெயிச்சிடலாம்.

Indian Judicial system can be influenced by the public outcry and media coverage.

கடைசியில் phone செஞ்சா போதும் police வந்து arrest பண்ணிடுவாங்க.

Dayalu & Karuna

Imaginary conversation between Dayalu and Karuna

Dayalu- எனங்க இப்படி பண்ணிடிங்க ?

Karuna- என்ன ஆயிற்று தயாளு ?

Dayalu- வுட்டுல பஜ்ஜி சுட்டுட்டு இருந்த என்ன இப்படி 2ஜி-ல மாட்டிவிட்டிங்களே !!

Karuna- கவலை வேண்டாம் தயாளு.

Dayalu- என்ன கவுல வேணாம்..

Karuna- நான், நீ என்றால் உதடுக.. (Dayalu stops him)

Dayalu- நிறுத்துங்க. என்கிட்டியேவா!!

Karuna- கடலில் வீசினாலும் கட்டு மரம்மா.. (Dayalau stops him again and keeps her hands on her head)

Dayalu- நிறுத்துங்க. அய்யோ ராமா…

Karunu- ராமன் ஒரு ஆரியன்.

Dayalu- அடப்போயா. உன்னவிட அந்த CBI-யே மேல். நான் அவிங்க கிட்டயே பேசிக்குறேன்.

Inktober

I wish, I can draw something in this Inktober month, www.inktober.com, but the least I can do is to capture the ink bottle cover with my camera.

Other "scary" pictures- http://teashoptalks.blogspot.in/p/my-photography.html

Special Bus

People travelling in TNSTC buses must have experienced it, especially during festive season like Deepavali or Pongal. A temporary migration happens from Chennai to other parts of Tamil Nadu. The roads leading to Koyambedu CBMT bus stand gets jam\biscuit packed. Once, I had to walk from Vadapalani signal to CBMT as the traffic became standstill for hours.

Recently (for few years) by the vazikathudal of Makal Mudalvar, TNSTC opens reservation counters for special buses. As a commuter, once we get the ticket, we see it as "S-P-E-C-I-A-L" ( Our 32 teeth will be visible...eeeee), but after we see and experience the bus, we will become like a "sappi pota mankottai"

So, here are things you will experience,

1. Most of the time the tickets wont have the bus number. It'll be hard to hard to identify bus. 
2. Once you are inside the bus, due to security reasons, it'll be hard to identify the seat. The numbers will be written using chalk. Sometimes, the number sticker will be there, but there will be paint on it, so we have to use Braille system to identify the numbers.
3. The bus will always start late. They will have a special timing. If the ticket timing says "22:30", the bus will start at "22:30".
4. Special conductor, who doesn't have experience in handling reservation tickets. He'll repeatedly verify our tickets, at least four times. 1st- He'll put a circle mark on the chart, 2nd- He'll draw another thick circle, 3rd- a tick mark, 4th- He'll shade the number and the chart will get a hole.
5. Special driver, who haven't done long drives. Sometimes, he wont be sure which road to take too. Passengers had to guide him.
6. Special ceiling, which lets water in, even if there's a drizzle.
7. Special window, which cannot be closed properly.
8. Special seat, which hosts all sort of insects.

I SURVIVED.

Above pic by Sathish Kumar, who blogs at www.divyadesamyatra.blogspot.in

Black Money

Last Train Home (Canada, 2009)

Direction: Lixin Fan
Language: Mandarin
Year: 2009

Most of us would have experienced it, while travelling on festival season like Deepavali or Pongal. I’m referring to the rush which happens in the Koyambedu Bus Stand and at Central Railway Station in Chennai. Thousands of people flock the terminus to go to their native. A similar incident happens in China, but in a larger scale. 

China is known for its human migration, millions of people migrate from the mainland to the cities. The cheap labor is exploited to give ‘Made in China’ brand. Every year, during Chinese New Year, about 130 million of people migrate\travel to their native place. There is a mad rush in every railway station.

Last Train Home is a documentary film, which follows a husband (Changhua) and wife (Suquin) who are working in a factory at Guangzhou, the third largest city in China. Their teen daughter Qin and son Yang lives some 2000 Kms in mainland. They are taken care by their granny in a village. We see the train journey thrice. The parents meet their kids once in a year. The relationship gets sour between them. Qin, discontinues her studies from the village school and take up a job in a garment factory in Guangzhou. Did her parents succeed in taking her back to school is the rest of the plot.

The film can pose some serious questions about labor, especially cheap labor. I fail to understand or find it odd in terms of humanistic values on why labor in countries like China is cheap, but whereas in US, UK,.. it is high. I can understand, it is economics, but that doesn’t mean two people doing the same job can be paid differently. Moreover the person who is less paid has to suffer more.

This is a documentary, not documentary-style, but it looked like a feature film. A must see film, if you like to watch documentaries.

Painting Saffron

Motorcycle Diaries - 2

To access the suber bantasdic part 1 of this series, please feel free to click the following link at your own risk- www.teashoptalks.blogspot.com/2014/09/motorcycle-diaries-1.html

OK, now I have the bike or scooter or whatever you wish to call. The next step is to get a license, I inquired with my neighbors about the RTO office meant for the Vadapalani area. Everyone gave confusing answers. Then I thought for a right solution, you have to approach right people, with that conclusion, I went to a nearby driving school to ask about the RTO office, but came out agreeing a “fixed” amount, because for Learner Licence (LLR) it has to go through the driving school (True or false!).

After a day, I then went back to the driving school and gave the proof and photos. The guy there checked every documents and said “Everything is fine. Now you need to write a test”

Me- (Gave him a blank look) grrrrr.

He said “No worries, I’ll write the test”, he took a paper which had some questions in it and thapu.. chipu.. dumm, he finished it and asked me to just sign. After few days, I got the LLR. The school guy said comeback after a month.

I felt as if I got a passport to heaven. For first few days whenever the bike is at stand, I used to cover it fully (safeguard it from angry birds). Cleaned (thodachi-fied) it daily (now it’s a dirt bike!). Used two locks- one inbuilt front lock and then out-built back wheel lock.

I was like a “Rules Ramanujam” while driving, which I’m still. With just having the LLR, I never bothered to get the actual license, I just kept on procrastinating, I thought the LLR is valid for 6 months until that fateful night came..

Ride Continues..

India's Mars Mission

How some western media has to see,

Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives (2010, Thailand)

Director: Apichatpong Weerasethakul | Country: Thailand | Language: Thai | Year: 2010

There has to be a particular reason if you like this kind of film. For me the reason is when I see such a film is it makes me to think, it raises more questions both cinematically and content-wise. 

The title of the film gives it all. This is film about a man’ past lives. You don’t need to question if the concept of reincarnation is true or not. If you question, then you’ll lose the film. This happened to me as I put the question before me while the film started, but my fellow viewing mate had different ideas, he saw with a little open mind, without much expectations and for him it was a fairy-tale. For some who has better understanding of the ethnic culture, this film might give a different experience.

Boonmee is in his deathbed, to say exactly he has a kidney failure and he counting his days. He owns a farm and lives near a forest. His sister Jen visits him from the city. While they were having the dinner, suddenly the ghost of his deceased wife, Huay appears and so his son who had disappeared long time ago, but he has now changed into a sort of a creature with red eyes. The film goes on to recall his past lives although he doesn’t actually say it on the screen. Once he was a princess who does it with a catfish. In another life he was like the same creature, which his son is now.

This is not a conventional ghost or spooky film. This is slow. Sometimes challenging with its pace and content which I couldn’t comprehend much. I enjoyed the visuals, the minute sound details of the forest. Having seen films which were driven by dialogues and literal story-telling, this was a different and unique experience.

Amedeus (USA - 1984)

படம் ஆரம்பிக்கும்போது சாலியரி (Salieri) என்ற ஒரு வயதனவரின் அரையை இரண்டு வேலையாட்கள் கதவைத்திறக்க சொல்லி தட்டுகின்றார்கள்.

பின்னனியில் சாலியரியின் குரல் “Mozart… என்னை மன்னித்துவிடு.. நான் தான் உன்னை கொன்றேன்..”.

அரையின் உள்ளே பெரிய சத்தம். வேலையாட்கள் கதவை உடைத்து உள்ளே செல்ல, கழுத்தை அருத்த நிலையில் இருக்கும் சாலியரியை உடனே ஒரு குதிரை வண்டியில் எற்றி hospital-லுக்கு அழைத்து செல்கின்றனர். அவர்கள் போகும் வழியில் ஒரு மாளிகையில் இசை விருந்து நடந்துக்கொண்டிருக்கின்றது. இசை வரும் திசையை நோக்கி சாலியரி ஆதங்கத்துடன் பார்த்து வண்டியில் செல்கின்றான்.

அந்த இசை அப்படியே மருவி, நம் எல்லோருக்கும் ரொம்ப தெரிந்த Titan watch விளம்பரத்தில் வரும் “பா.. பப்பா.. பா. பப்பா.. பா..” என்ற இசையாக மாறுகின்றது. அடுத்த நாள் காலை ஒரு பாதரியார் சாலியரியை பார்க்க hospital-லுக்கு வருகின்றார். 

என்னை தனியே விடு என்று சாலியரி கூற, பாதரியார் மறுக்கின்றார்.

“இசை பற்றி உனக்கு என்ன தெரியும்?” சாலியரி கேட்கிறான்.

பாதரியார் தம் சிறு வயதில் இங்கு வியன்னா-வில் (Vienna) படித்ததாக கூறுகின்றான்.

அப்படியானால் இதை தெரியுமா? என்று கூறிக்கொண்டு அருகில் இருக்கும் piano-வில் ஒரு tune-னை வாசிக்கின்றான் சாலியரி.

பாதரியார் தெரியாது என்று முழிக்கின்றார்.

எமாற்றம் அடைந்த சாலியரி “செரி, இதை கேள், இதை நான் முதலில் அறிமுகம் செய்யும் போது அரங்கமே அதிர்ந்தது” என்று கூறிக் கோண்டு வேறு ஒரு tune-னை வாசிக்க. அப்படியே shot சாலியரியின் இளமை காலத்திர்க்கு சென்று அரங்கம் நிரைந்த மக்கள் கரவொலியோடு காட்சி நிகழ் காலத்திர்க்கு வருகின்றது. பிரம்மிப்பும் மிரட்சியோடும் வாசித்த கையோடு பாதரியாரை பார்கின்றான் சாலியரி. ஆனால் பாதரியரின் முகத்தில் அதே முழி.

என்னுடைய இசை உனக்கு எதுவுமே தெரியாத ? 40-துக்கு மேற்பட்ட opera-க்களை எழுதியுள்ளேன். அக்காலத்தில் Europe-ன் மாபெரும் இசைக்கலைஞன் நான். செரி, இதை கேள் என்று நாம் முன்னர் கேட்ட Titan watch விளம்பர tune-னை வாசிக்க பாதரியார் முகத்தில் புன்னகை. அவரும் piano இசையுடன் செர்ந்து notes-சை hum செய்கின்றார். பாதரியாரிடம் ஒரு வித மலர்ச்சி, அப்பாட கடைசியாக இவருடைய இசையை நாம் கண்டுபிடித்துவிட்டோம் என்பதுபோல.

ஒ!! இது எனக்கு தெரியும். இதை நீங்களா எழுதினிர்கள் ? Wonderful என்கிறார் பாதரியார்.

சாலியரியோ, இதை நான் எழுதவில்லை. இதை எழுதியது Mozart என்று கூறுகின்றான். இப்படி ஆரம்பிக்கும் இப்படத்தின் நாயகன்தான் Amedeus Mozart. ஆனால் கதை சொல்லப்படுவது அவனுடைய எதிரி சாலியரியின் வழியாக.

1984-ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த Amedeus முதலில் ஒரு நாடகமாக வந்தது. Peter Shaffer எழுதிய இந்த நாடகம் (படத்திர்க்கு திரைகதை) Mozart-ன் வாழ்க்கையை பின்னனியாக வைத்து கொஞ்சம் தாராளமாக fiction-னையும் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. Czechoslovakia-வை சார்ந்த Milos Forman இயக்கிய இப்படம் பல Oscar விருதுகளை அள்ளியது. என்னத்தான் இப்படத்தை அப்பொது கொண்டாடினாலும், பின் நாளில் மறந்துவிட்ட அல்லது கவனிக்கதவறிய வரிசையில் வந்துவிட்டது. ஆகையால் FilmBulb இதை தூசி தட்டி கொஞ்சம் எழுதவுள்ளது.

காது... கேக்...காது

வர வர காது கொஞ்சம் கேக்”காது” ஆவுது. மூணு incident ஒரு வாரத்துல.

Office-ல்

-சார், ஆர்த்தி பண்ணுங்க.

-தப்பா பேசாதயா. வம்பாயிட போவுது.

-சார், tweet பண்ணியிருக்கேன் அத…

-ஒ!! RT-யா

ஒரு சனிகிழம மதியம். Full-கட்டு கட்டிட்டு தூங்கும் போது. டிங்.. டாங்.. டிங்.. டாங்.., calling bell. கதவை திறந்தால்.

-சார், பொரியல்

-என்ன? பொரியலா? நான் சாப்டாசி.

-பொரியல் இல்ல சார் கொரியர் (courier).

நடு ராத்திரி. Office-சில் இருந்து வரும் வழியில் police-checking

-சார், எங்கிருந்து வரிங்க ?

-ஆபிஸ்ல இருந்து.

-சார், என்ன software நீங்க ?

-(I thought- police எதுக்கு software பத்தி கேக்குராரு) நான் பணிவா- என்ன சார் கேட்டிங்க ?

- என்ன சாப்பிட்டு வரிங்க ? beer-ரா.. whiskey-யா ? (சொல்லிட்டு சிரிச்சாரு. Comedy-யாம் !).

- சார் எங்க office-ல tea coffee தவிர வெர எதும் தரமாட்டாங்க.

- ஹி..ஹி.. செரி, கெளம்புங்க.

Hey Ram - Post 4/4

ஹே ராம் பற்றிய எனது முதல் மூன்று பதிவுகளை இங்கே படிக்கவும்.

Post 1, Post 2 & Post 3

மேலே இருக்கும் பதிவுகளை படித்து பிழைத்து இருந்தால் தொடர்ந்து படிக்கவும்.

**Spoilers Ahead**

தீடிர் சந்திப்புகள், கமலின் விதவிதமான முகங்கள், காட்சிக்கு காட்சி மாறும் மொழிகள், காந்தியம், மதச்சண்டை, நிகழ் காலம்-Black & White, கதை பின் நோக்கி செல்லும் போது-Color என்று பல தடைகளை தாண்டி வந்துவிட்டோம். இப்போது படம் முடியும் நிலை. அம்ஜத் இறந்துவிட்டான். நண்பனை இழந்தநிலையில் ராமின் மனம் மாறி காந்தியை கொல்லாமல் அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டக செல்கின்றான். காந்தியை கோட்சே சுடுகின்றான். படம் முடிகின்றது.

மனமாற்றம் நிகழ்ந்ததா?

எனக்கு முதல் இரண்டு தடவை பார்க்கும்போதும் அப்படி தோன்றவில்லை. அம்ஜத் கூறும் ஒரு வசனமும் காந்தி கூறும் ஒரு வசனமும் (கருத்து) ஒன்றாக உள்ளதை ராம் சுட்டிக்காட்டுவான். இதுதான் மனமாற்றத்திர்க்கு காரணமா ? கடைசியாக காந்தியை சந்திக்க போகும்போது ராம் செய்யும் காரியம்- Wash basin முன்னால் நின்று கொண்டு துப்பாக்கியை பெட்டியில் வைப்பது. 

மன்னிப்பு கேட்க போகும் முன் துப்பாக்கியை உடைத்து (அல்லது dismantle) பெட்டியில் வைத்திருந்தால் காட்சி இன்னமும் நன்றாக புரிந்திருக்கும் என்பது எனது சிறிய முளையில் தொன்றிய ஒரு idea.

என்னதான் குற்றம் குறைகள் சொன்னாலும் ஹே ராம் தமிழ் சினிமாவில் கொண்டாடப்பட வேண்டிய படம். நாம் கொண்டாடினோமா ?